«Хачу, каб такія мамы, як я, перасталі баяцца». Маленькая гісторыя вялікага змагання за сына з інваліднасцю

Калі параненага жыццём чалавека пакрыўдзіць, то ён можа азлобіцца і зрабіць жорсткім уласнае сэрца. Але можна пайсці і іншым шляхам: працягваць любіць і маленькімі крокамі ісці да таго, каб выправіць вялікую несправядлівасць, якая здарылася ў жыцці. Вераніка Міхнавец абрала другі шлях. Дзякуючы сваёй мужнасці яна здолела дабіцца ў судзе справядлівасці і такім чынам даць прыклад іншым мамам дзяцей з інваліднасцю.
Сям’я Веранікі
Вераніка жыве ў аграгарадку ў Вілейскім раёне Мінскай вобласці. У свой 31 год яна паспела нарадзіць чацвёра дзяцей і … стаць удавой. Толькі часу на тое, каб аплакваць мужа, пасля смерці якога не прайшло яшчэ года, у яе не было. Вераніцы трэба было працягваць змагацца за сына Цімафея, якому паставілі другую ступень страты здароўя. Праўда, Цімафею далі інваліднасць далёка не адразу: дактары проста не накіравалі дзіця на ЎКК, якая ў сваю чаргу накіроўвае на МРЭК.
Цімафею хутка будзе тры гады, але самастойна ён пакуль не ходзіць. Вераніка ад гэтага ў роспач не ўпадае: кажа, што зусім нядаўна самастойна ён не мог есці, але паступова навучыўся гэта рабіць сам.
Сям’я жыве ў сваім доме. «Калі я пайшла на пасаду загадчыцы на малочна-таварную ферму, нам далі дом, – распавядае Вераніка. – Але як шматдзетнай сям’і нам вылучылі субсідыі на пабудову дома. За 9 месяцаў мы нарэшце сабралі патрэбныя паперы і дайшлі да таго, што мне далі крэдыт і хутка павінна пачацца будоўля». Зараз Вераніка ў дэкрэце: малодшаму сыну нядаўна споўніўся год.
Яе дзень пачынаецца а 6 ранку: Цімафею трэба даваць лекі. Далей трэба збіраць і адпраўляць старэйшых дзяцей у школу. Пасля – зноўку даваць прэпараты і займацца малодшымі дзецьмі. Пасля – сустракаць старэйшых, карміць, зноўку гатаваць – і ўкладваць спаць. Апошні прыём лекаў у Цімафея – апоўначы. А праз шэсць гадзін пачнецца зноўку тое ж самае.
Нарадзіўся з інваліднасцю, якую не адразу пабачылі
Цімафей нарадзіўся трэцім дзіцём у сям’і. Але калі ён быў яшчэ ва ўлонні, дактары заўважылі праблему. «Мне зрабілі першы ЭКГ плода і знайшлі тахікардыю, – распавядае Вераніка. – Нас павезлі ў абласную радзільню і зрабілі экстраннае кесарава. Калі Цімафей нарадзіўся, то ў яго не было шанцаў на выжыванне. Яму паставілі дыягназ парушэнне сардэчнага рытму цяжкой ступені. Мы прабылі ў радзільні 18 дзён, пасля нас перавялі ў бальніцу ў Бараўляны. Выпісалі нас толькі фактычна праз паўгода».
У маленькага Цімафея быў цэлы букет хвароб, якія былі дадаткам да парушэння рытму сэрца, у тым ліку выявілася і затрымка маторнага развіцця як наступства перанатальнага паражэння цэнтральнай нервовай сістэмы, і ДЦП. Калі Вераніка з сынам вярнуліся дадому, то педыятр з Вілейскай бальніцы адразу агледзеў дзіця, пабачыў усе выпіскі і эпікрызы, выпісаў нятанныя лекі, якія Вераніка набывала за свае грошы. Каб стан дзіцяці стабілізаваўся, прыйшлося прымаць лекі доўгі час. «Прэпараты давалі ўскладненні на сэрца, але лячылі і тое, і тое, бо галоўная задача была – гэта вылечыць сэрца. Але я заўважала, што ён нейкі не такі. У мяне ж старэйшыя дзеткі здаровыя… Яму ж у сваю чаргу ставілі затрымку маторнага развіцця. Тады нам было вельмі цяжка, бо прыходзілася пастаянна ездзіць па ўрачах і па працэдурах. А мы на дваіх з мужам атрымлівалі 800 рублёў…»
Да вузкіх спецыялістаў, якіх трэба было наведваць рэгулярна, Вераніка з Цімафеем ездзілі ў раённую паліклініку. Фельчар і ўрач агульнай практыкі былі побач з аграгарадком, дзе жыве Вераніка. «З той прычыны, што мы жывём у вёсцы, нам прыходзілася ездзіць да вузкіх спецыялістаў за 60 кіламетраў… У нас за 25 кіламетраў ёсць паліклініка, але там немагчыма зрабіць добрую кардыяграму, бо няма дзіцячых прысмочак. А калі я прыязджала ў Вілейку, на мяне сварыліся, маўляў, чаму я сюды езджу. Аднойчы мне гэта проста надакучыла: я пайшла да загадчыцы, паказала пачак дакументаў Цімафея, а яны ў сваю чаргу паднялі паніку. Я так зразумела, што кіраўніцтва ў бальніцы проста не ведала, што ў мяне такое цяжкае дзіця, пачаліся ўнутраныя разбіральніцтвы».
У выніку аказалася, што пры тых паперах, якія меліся ў Вілейскай бальніцы, да гэтага моманту Цімафей не быў пастаўлены на ўлік да кардыёлага.
/
Толькі ў той дзень Вераніка даведалася, што пры дыягназе Цімафея ёсць усе падставы для накіравання яго на ўрачэбна-кансультацыйную камісію з мэтай наступнага ўстанаўлення інваліднасці на МРЭК.
/
Натуральна, што Вераніка правам скарысталася і звярнулася ў бальніцу з патрабаваннем накіравання Цімафея на камісію.
Трагедыя ў сям’і
У снежні 2019 года Цімафею прызначылі нарэшце інваліднасць – 2-ю ступень страты здароўя. Вераніка стала звяртацца да кіраўніцтва бальніцы з просьбамі патлумачыць, чаму інваліднасць не далі раней. У гэты ж час Вераніка нараджае чацвёртае дзіця. А праз тры месяцы ў яе гіне муж: ад уцечкі газу ён атрымаў несумяшчальныя з жыццём апёкі. «Так мы засталіся без таты», – сумна ўздыхае Вераніка.
– Як вытрымалі ўсё гэта?
– Узяла сябе ў рукі, бо трэба было жыць дзеля дзяцей. Раней у нас гаспадарка была, але прыйшлося свінак закалоць, а астатніх жывёл аддаць маці.
Урэшце, Вераніка стала атрымліваць прызначаную пенсію па інваліднасці і іншыя матэрыяльныя дапамогі, на якія яна мела права: «Калі мужа не стала, то мне самой прыйшлося яго хаваць. Прытым грошы пахавальныя я атрымала толькі праз месяц пасля пахавання. Ніхто не пацікавіўся тады, ці былі ў мяне гэтыя грошы… Добра, што мы адкладалі нешта на масажыста для малога. Пасля стала прасцей, канечне: стала атрымліваць дапамогу».
Атрымалася, што праз тое, што дактары своечасова не накіравалі Цімафея на ЎКК, яму не далі інваліднасць, а значыць – пазбавілі сям’ю выплат, якія былі патрэбны Вераніцы для лячэння сына. Пасля кансультацый са спецыялістамі высветлілася, што за два гады Вераніка недаатрымала каля 10 тысяч рублёў. Яна звярнулася да кіраўніцтва раённай бальніцы з прэтэнзіяй аб кампенсацыі сумы прычыненых ёй страт. Але Вераніцы прыйшоў адказ: яе прэтэнзіі былі расцэненыя як беспадстаўныя і неабгрунтаваныя.
Упраўленне па ахове здароўя Мінаблвыканкама, куды Вераніка звярнулася з заявай з нагоды несвоечасовага накіравання Цімафея на МРЭК, патлумачыла, што спецыялісты правялі аналіз накіравання пацыента на экспертызу. Пасля гэтага на адрас бальніцы была накіравана сігнальная карта па факце позняга накіравання дзіцяці на МРЭК. «У выніку пакаралі мясцовага фельчара, які рабіў хаця б нешта, – распавядае Вераніка. – Пакаралі і ўрача агульнай практыкі, які не накіраваў нас на ЎКК. Хаця ж нам з самага пачатку казалі, што дзіця звычайнае і глядзім яго па-звычайнаму. Дык якім чынам да гэтага датычны фельчар?» Вераніка так і не змагла задаволіць свае патрабаванні мірным шляхам, таму ёй прыйшлося падаваць у суд на бальніцу. Спачатку бальніца не прызнала позву. Але пасля нарэшце пайшла на саступкі.
Перастаць баяцца
«Я падавала ў суд нават не дзеля грошай, – прызнаецца Вераніка. – Хоць для маёй сям’і гэтыя грошы вельмі патрэбныя, бо яны пойдуць на рэабілітацыю малога: я нарэшце змагу выклікаць на дом масажыстаў, а не вазіць сына за столькі кіламетраў… Я проста хачу данесці да людзей: дзяржава сапраўды дапамагае такім сем’ям, як наша, але мы пра гэту дапамогу не ведаем. Я хачу, каб такія мамы, як я, перасталі баяцца. Напрыклад, у мяне суседка – шматдзетная мама. Па яе малодшых дзетках бачна, што ў іх ёсць адсталасць у развіцці. Але ў свой час ёй ніхто не дапамог. А калі б дзецям далі інваліднасць, то яны атрымалі б дапамогу. Хочацца, каб мамы не баяліся сістэмы аховы здароўя. Тым больш гэта лёс іх дзяцей!».
/
«Я проста хачу данесці да людзей: дзяржава сапраўды дапамагае такім сем’ям, як наша, але мы пра гэту дапамогу не ведаем».
/
Вераніка жадае, каб паспяховы прыклад яе змагання за справядлівасць натхніў іншых мам. «Многія баяцца прызнаць, што іх дзіця – інвалід, – кажа Вераніка. – Мне таксама было цяжка, але ж гэта трэба зрабіць для самога дзіцяці: гэта і дадатковыя магчымасці, і дадатковыя сродкі».
– Трэба быць добрым да лю-дзей, – пераканана Вераніка. – Калі ў мяне здарылася бяда, ад мяне не адвярнуліся людзі, а, наадварот, сталі дапамагаць хто чым мог. І я зразумела, што дабро трэба рабіць заўжды. Але за свае памылкі людзі мусяць адказваць. У нас жа як зараз? Калі шматдзетная мама і прыйшла па дапамогу, то кажуць: «Навошта ты нараджала?» Хочацца, каб адбылася змена ў свядомасці грамадства. Дзеці нікому ніколі не перашкаджаюць: гэта ж наша будучыня. Мае дзеці не пакрыўджаны, хай апрануты горш: не ў крамах, а на рынках… Але для мяне мае дзеці самыя лепшыя».
Вікторыя Чаплева
Фота з асабістага архіва Веранікі Міхнавец
Комментарии
Авторизуйтесь для комментирования
С 1 декабря 2018 г. вступил в силу новый закон о СМИ. Теперь интернет-ресурсы Беларуси обязаны идентифицировать комментаторов с привязкой к номеру телефона. Пожалуйста, зарегистрируйте или войдите в Ваш персональный аккаунт на нашем сайте.