«Мне з вершамі – адны пакуты…»

Сябры, а вы ведаеце, што нядаўна ў нас з вамі было бадай што прафесійнае свята? Ужо амаль што два дзясяткі гадоў 21 сакавіка адзначаецца Сусветны дзень паэзіі. Сёння прапаную вам урывак з «Балады пра цяжкія рыфмы» Эндру Лэнга ў перакладзе на беларускую мову Ганны Янкуты:

Мне з вершамі – адны пакуты,

Бо рыфмы блытаюць хады.

Ад слова «снежань» штомінуты

Мне сэрца скоўваюць ільды.

Дарэчы, «сэрца»: ад бяды

Хоць «скерца» – нейкі паратунак,

Ды ёсць нагода для нуды:

Дзе рыфму ўзяць на «пацалунак»? <…>

Сціскаюць словы, быццам спруты…

«Лятунак»! А далей куды?

«Ласунак», «трунак» – лёс мой люты:

Не знойдзеш рыфм без барады!

Круціўся я на ўсе лады

І «струны» даскланяў да «струнак».

Так і памру я малады:

Дзе рыфму ўзяць на «пацалунак»?

Хай будзе гэты стогн пачуты,

О Фэб, спашлі нам падарунак,

І раскажы – здымі з нас путы, –

Дзе рыфму ўзяць на «пацалунак».

Вядучая рубрыкі Ніна КАЗЛЕНЯ

Андрей ВАДЕЦКИЙ

(Минск)

***

Весенний закат

Напомнил про ужин.

Так рано.

***

Муза блеснула

За ночным окном.

Я стал собой.

***

Теплый дождь

От синей тучи пошел.

Весенний полет.

***

Шум форточки

Взбодрил комнату.

Рой идей.

***

За сетью гаражей

Особняк сияет.

Знаю, что дойду!

Рыгор БЯСПАЛЫ

(Мінск)

***

Плача салавейка,

Хмель-лаза ўецца,

Плача ўсю ночку –

Плач наўкол нясецца.

Золкам росным раннім

Зорка заіскрыцца.

Плача салавейка –

Дзянёк загарыцца.

Плач, мой салавейка,

Хай заскачуць зоры,

Сонца хай узыйдзе

І гуляе ў полі…

Ціша над ракою

Ціха, ціха над ракою…

Дубы-старцы спяць.

Толькі зоркі ў паднябессі

Цьмяна мільгацяць.

Сонны голуб завуркоча

У старых дубах.

Ды спрасонку дзіка крыкне

Нейкі начны птах.

Ноч кладзецца над ракою

З водарам лугоў.

Перапёлка адтуль кажа:

«Спаць пара… Дамоў…»

25 марта будет 40 дней со дня смерти нашей читательницы и автора – Нины Михайловны СОКОЛОВОЙ. Как дань памяти мы публикуем стихотворение Анны Валентик «Дочери мои», музыку к которому написала Нина Михайловна, а к нам в редакцию принесла ее дочь.

Жизнь раздавала им то розы, то шипы –

Почем фунт лиха, дочерям известно.

Не гасли ни на миг те искры доброты

За суетой, работой беспросветной.

Два милых мне, родных два ангельских крыла

Размах свой шире, дальше простирают.

Я нахожусь под их покровом не одна,

Да многие цену добра их знают.

Іншыя вершы Андрэя Вадзецкага і Рыгора Бяспалага чытайце ў друкаванай версіі газеты «Вместе!».