«Вецер рой сцяжынкавы загушкаў…»

Сябры, не магу перадаць словамі, як прыемна атрымліваць і чытаць лісты ад вас. Кожны адкрываеш з чаканнем, і дзякуй за заўсёдную вашую неабыякавасць і шчырасць, за тое, што не пакідаеце без увагі газетныя публікацыі і нашую паэтычную старонку. Дзякуй за вашыя добрыя словы, прапановы і заўвагі, якія, спадзяюся, ідуць на карысць нашаму «Куфэрку». І асобная падзяка – за тое, што давяраеце нам новыя выпеставаныя вершы, а нехта, чытаючы іх, наважваецца і сам напісаць ды прапанаваць свае творы. У гэтым ды некалькіх наступных нумарах пазнаёмім вас з новымі аўтарамі «Паэтычнага куфэрка». А сваім зімовым настроем з намі падзеліцца Эдуард Акулін:

Рукі, як адхуканыя птушкі,

для якіх кішэні сталі гнёзды.

Вецер рой сцяжынкавы загушкаў.

Вуллі хат – мішэні для Марозу.

Нібы ў лёд, у высі ўмерзлі зоркі.

Заўтра Богу доўга высякаць

Панядзелка крыгу, каб Аўторак

сваё месца ў небе мог заняць.

Вядучая рубрыкі Ніна КАЗЛЕНЯ

Павел КАЛИСЕЦКИЙ

(Минск)

Мне 46 лет, по образованию я инженер железнодорожного транспорта. Инвалид 2-й группы (бессрочно, с трудовыми рекомендациями). Иногда по Божьей воле снисходит Вдохновение – и у меня рождаются стихи.

Возвращаемся

Все мудро устроено Богом:

Мы возвращаемся.

К проверенным людям, к исконным порогам –

Мы возвращаемся.

Движенье планеты, идущей по кругу,

Мы повторяем, вернувшись друг к другу.

И не согрешить мы не можем – мы каемся,

Но возвращаемся, мы возвращаемся.

Порою вернуться бывает непросто,

Мешает характер духовному росту.

Но падать не нужно, а просто пригнуться,

Чтобы на место обратно вернуться.

А мы всегда бежим куда-то,

Ближе к точке невозврата.

Но устроен так мир, признаемся:

В конце концов мы возвращаемся.

Рыгор БЯСПАЛЫ

(Мінск)

Праснакі ўзімку

Знадворку, калі заходзіш у хату,

Становіцца цяплей.

І маці завіхаецца ля печы

І праснакі пячэ для нас, дзяцей.

Напоўніцца ўся хата хлебным пахам,

Так хочацца праснак пакаштаваць…

А ён такі духмяны і салодкі,

І ні на што яго не прамяняць.

Жытнёвы водар… Праснакі пякуцца,

І нібы ў полі каласы шумяць,

І нібы жыта каласуе,

І водар хваль жытнёвы не стрымаць.

Ольга ЧУБАРЕВА

(Минск)

***

Расписала нам кистью зима

И окошки, и дерева.

Серебрится все в инее,

Все созвучно с ее именем.

В деревушке большие снега –

Вот такие теперь времена.

Спит березка, одетая в шубу,

Спит в берлоге медведь в эту стужу.

Дремлет озеро подо льдом,

Жизнь притихла давно уже в нем.

Заколдована зимушкой жизнь,

Лишь над избушкой дымок поднимается ввысь.

Іншыя вершы Паўла Калісецкага, Рыгора Бяспалага і Вольгі Чубаравай, а таксама творы Эдуарда Дубянецкага, Людмілы Лявонцьевай і Аляксандра Дубовіка чытайце ў друкаванай версіі газеты «Вместе!».