«Сланечнік нам у твары дыхаў цветам…»

Сябры, сёння давайце пачнем размову добрым вершам Аркадзя Куляшова:

Сланечнік нам у твары дыхаў цветам,

Мы прыкмячалі летняю парой,

Што ён штодня за сонцам водзіць следам

Сваёй агністай жаркай галавой.

 

Што першым ён прыход яго вітае,

I апаўдні стаіць з ім твар у твар,

I першым долу галаву схіляе,

Як коціцца за лес агністы шар.

 

Ён так стамляўся, наш сланечнік мілы,

Так шчыра сустракаў ён ночы цень,

Як быццам два крутыя небасхілы

Ён разам з сонцам абышоў за дзень.

 

У сінь нябёсаў просіцца нямала

Сланечнікаў. I верыць я гатоў,

Што гэта сонца так параскідала

Па ўсёй зямлі малых сваіх братоў.

Петр АВРАМЕНКО (Орша)

 Вселенная

 

Что происходит

с нами во Вселенной,

Куда ведет неясный

Млечный путь?

Какие ждут нас

в жизни перемены,

Поймет ли человек

когда-нибудь?

 

Земная жизнь с рожденья

до забвенья

Из колыбели начинает бег.

Одно лишь вызывает удивленье –

Как беззащитен и наивен

 человек.

 

Любовь, коварство,

 ненависть, измены,

Желанье получить

заветный приз…

Все чувства мимолетны и

 мгновенны.

Жизнь преподносит

не один сюрприз.

 

Весы Фемиды,

тайны Мельпомены…

Плывет на сцену дым

из-за кулис.

Танцуют рифмы,

словно манекены,

Пытаясь обозначить

жизни смысл.

 Валянціна ТРУХНОВА

 Тэлефонны званок

 

Раздаўся званочак у хаце,

І я тэлефон падняла,

 Прыемны быў голас, адзначыла.

Павольна гаворка пайшла.

 

Дазналася, што аднакласніца

Рашыла мяне адшукаць,

У век прагрэсіўнай сучаснасці

Рашыла тэлефанаваць.

 

Ёй нумар дала мая маці –

Старэнькая ў вёсцы жыве,

І, дзякаваць Богу, у хаце

У роднай сама там сабе.

 

У адведкі часцей прыязджаем,

Дачушкі дзве, Пецька-сынок,

То бульбачку ёй пакапаем,

То дроў нарыхтуем вазок.

 

У хаце заўсёды прыбрана,

І ложкі засцелены ўсе,

У карунках прыгожых фіранкі,

Падлога ў дываннай красе.

 

Кот Мурзік – дарадчык адзіны,

Яе кватарант і жылец,

Ахоўнік яе справядлівы,

Мышэй у хаце добры лавец.

 

Не дасць засядзецца да ночы,

Мявукае, у ложак заве,

А збоку прыляжа, муркоча,

Балючкі ў спіне саграе.

 

Матуля ж дала стары нумар,

Што значыўся ў сшытку яе,

Увагу тады не звярнула,

Што лічбы адной не стае.

 

Праз «Службу ўсіх тэлефонаў»

Нарэшце знайшлі ўсе мяне,

Аб гэтай цудоўнай размове

Не марыла нават у сне.

 

Падаўся мне голас знаёмы,

Калі там спыталі мяне:

– Скажыце, мо часам вядома

Анютка Гарлінская? Не?

 

Забылася ў тую хвіліну

Дзявочае прозвішча я,

Руку да грудзей прытуліла:

«Ай, Божачка мой, гэта ж я!»

 

Смяяліся доўга тады,

Успамінамі доўжыўся вечар

Пра школьныя нашы гады

І тэлефонную стрэчу,

 

Што нас павутою звязала

І лёсы перапляла,

Кагосьці ўжо не стала,

Навекі ім пухам зямля.

 

Жыццё прадаўжаем ва ўнуках,

Жывем аптымістамі мы,

Дай Бог дачакацца праўнукаў,

Каб мірна было, без вайны!

 

І гэты званок тэлефонны

Настолькі ўзрушыў мяне,

Што ўсе адгалоскі размовы

Раз-пораз прыходзілі ў сне:

 

Мы бегалі ранкам па росах,

Тапталі бацькам сенажаць,

Гулялі ў духмяных пракосах.

Дзяцінства… Яго не падняць!

 

І поўніцца сэрца ўспамінам

З мінулага ў тым вяку,

І дзякую я Валянціне,

Яе асабіста званку.

 Галина ГОРГУН

(Лунинец)

 Где ты, лето?

 

Этим летом очень трудно,

Некомфортно, неуютно…

Снова ветер, дождик снова,

Лето явно нездорово!

Ведь у ягод бока не зреют,

Если солнышко их не греет.

Лишь коснется земли его лучик –

Гонит ветер ворчащие тучи!

Где ты, лето? Ты где заплутало,

Сбрось с небес облаков одеяло,

Ведь тебя позади половина,

А поля все от холода стынут,

На полях ничего не зреет,

Если солнышко их не греет…

Снова дождик выльет

капли многоточий,

Снова землю влагой

летнею промочит…

Руки к небушку

в молитвах тянут люди.

День закончился. А что же

завтра будет?

Лето – на зиму,

день сокращается,

Без тепла пост Петров

завершается.

Не обласкано все, не согрето…

Слышишь, Боженька,

вылечи лето!

 Вершы іншых аўтараў чытайце ў друкаванай версіі газеты «Вместе!».

Вядучая рубрыкі Ніна КАЗЛЕНЯ