«Па табе я заўсёды сумую бясконца». Паэзія людзей з інваліднасцю аб дзіўнай прыгажосці прыроды нашага краю

Сябры, у гэтым выпуску «Паэтычнага куфэрака» мы з вамі прычасцімся прыгажосцю нашага краю, яго бясконца разнастайнай прыродай, якая хавае ў сабе шмат дзівосаў і непазнаных таямніц, і слаўнай мінуўшчыны. А эпіграфам будуць радкі незабыўнай Яўгеніі Янішчыц:

З зялёнага Палесся,
З празрыстае ракі
Хадзем са мною, песня,
Праз шумныя вякі.

Аўтары вершаў захапляюцца краявідамі і фарбамі Беларусі, спагадаюць яе гістарычным ранам, успамінаюць эпізоды дзяцінства і маладосці, звязаныя з мілымі сэрцу роднымі куточкамі і прызнаюцца ёй у сваёй шчырай любові.

Наталья Азаренко. Минск

***

Небеса над туманным заливом
Разгорелись зарею медовой.
День на город спускается новый –
Так безропотно и суетливо.

Город вырос, где злобная слава
Льва Машеки по селам плыла…
Может, правда, что город спасла
В стародавней легенде Предслава?

С той поры караул безмятежный
Неустанно стоит у Днепра,
Часовые его серебра –
Львы – в покорном конвое прибрежном.

Ратный подвиг бессмертен и свеж!
В поединок тот в сорок четвертом
Воротился с победным аккордом
Легендарный Днепровский рубеж!

Нам беречь эту землю, где вспахан
Взрывом был каждый третий аршин,
Твердь, что Симонов Константин
Завещал «освятить» своим прахом!

И, расправив два гордых крыла,
Слава женщиной встала на склоне,
И теперь на могучих ладонях
Православных церквей купола!

Утопает в огнях Могилёв

Там, где Льва возвышалась могила,
В час, когда подуставший Ярило
Золотит небеса над Днепром!

Ніна Лазаранка. Чэрыкаў

Мой Чэрыкаў

Чэрыкаў, мой горад маленькі,
А сэрцу такі дарагі!
Ты чысты і светлы, як сонца праменьчык,
Дзе ў блакіце нябёсаў пяюць жаўрукі.

Ты вабіш сваёй прыгажосцю
І дабрынёй людской душы.
Да цябе заўсёды прыязджаюць госці,
Людзі з роднай нашай зямлі,

Сустракаеш ты іх з цеплынёй, з караваем
І спяваеш лепшыя песні пра іх,
Як добра жывецца ў нашым краі.
Прывітанні ўсе шлюць, мой горад, табе!
З кожным годам ты расцеш, прыгажэеш,
Прысожскі прывольны наш край.
Я шчасця ўсім землякам жадаю,
Няхай радасць льецца праз край.

Нежность

Я так хочу на родину, домой,
Вся душа моя пылает.
Скорее бы увидеть свой край родной,
Где меня мама у дома ожидает.

К дому тихо подхожу,
К знакомой мне тропинке
И слышу голос мамы такой родной:
Спешит ко мне в пестрой ситцевой косынке.

К груди ее прильну,
Утру ее слезинки,
И руки мамы уставшие целую
И все ее морщинки,

И тихо прошепчу:
– Дороже нет тебя, моя родная,
Ты ласково улыбнешься мне,
Обнимешь нежно и вздыхая.

Твоя любовь живет во мне,
Мне большего не надо.
Ты тихим голосом спой, как в детстве, мне,
Будто эта песня льется с рая.

Юрась Мазалевіч. Баранавічы

Беларусь

Беларусь, ты мой сон і мой свет паднябёсны,
Ты святло, што ліецца праз цемру вякоў,
Край зялёных дуброў і бярозак бялёсых,
Валуноў даўніны, замшэлых з бакоў.

Па табе я заўсёды сумую бясконца,
Без цябе не бывае такога мяне:
Ты святло з вышыні, ты цяпло майго сонца,
Падарожны маяк у чужой старане.

Беларусь, я табою заўсёды галодны,
Я не кіну ніколі цябе ў бядзе.
Прычашчуся табою: ты хлеб мой надзённы –
Страх і сорам за грэх на калені падзе.

Да цябе, як да мамы, імкнуся душою.
Шлях сусвету заўжды да цябе прывядзе.
Ты мяне, як дзіця, закрываеш сабою,
Не пакінеш мяне ні за што і нідзе!
Дзяцінства

Паміж лясоў гародзенскай зямлі,
На схілах наваградскага ўзвышша
Гады майго дзяцінства праляглі
У клопаце вясковага зацішша.

Часы дзяцінства, цёплы ўспамін,
Дзе рукі маці пахнуць сырадоем,
Пара́ шчаслівых дзён, гадзін, хвілін,
Напоўненых пяшчотай і спакоем.

Ў дзяцінства час вяртаюся ў снах,
Я там сярод лясоў, лугоў і рэчак.
Маяк вайсковы высіцца, як гмах,
На ім хлапчына, кропка – чалавечак.

З яго я зазірнуў за небасхіл,
Дзе ў вечар сонца промні апускае,
Упершыню спазнаў далёкі мір,
Працягласць і бязмежжа небакраю.

Парывы ветру заглушалі слых
На лесвіцы апошняга скляпення,
Цярпенне, мужнасць уздымалі дых
Да пачуцця птушынага парэння.

Страх, асалоду, веліч вышыні
Мая з дзяцінства памяць захавала,
Надзейна цвёрдасць пачуцця зямлі,
Ды ўвысь душа заўсёды парывала…

Татьяна Новицкая. Бобруйск

Нам этот мир завещано беречь

Нам этот мир завещано беречь,
Лелеять нашу матушку-природу,
Не позволять поля с лесами жечь
И обеспечить жителей лесных свободой,

Не загрязнять поля, луга и реки,
Животных что есть мочь оберегать,
Все, что возможно, сделать человеку,
Всем сердцем Родину с природой защищать!

Беларусь богата очень многим –
Дворцами, замками и множеством церквей.
Старинных зданий много у дороги
И бюстов значимых для Родины людей.

А матушка-земля? Родная наша!
Кормилица и жизнь дает, и греет всех.
Нет ничего на свете ее краше,
Не преклониться перед нею – это грех.

Микола Панасюк. Брест

Жду апреля

Люблю тебя, деревня,
Весною, летом и зимой,
Твои высокие деревья,
Весь край любимый мой!

Жду с нетерпением апреля,
Когда первый дождь польет,
А солнце яркое пригреет,
Скворец в деревне запоет.

Благодарен всем сельчанам
За праздник первой борозды.
Здесь всех забот моих начало,
Знакомы аисты, дрозды.

Уже у самого окошка
Земля родимая щедра:
Укроп, капуста и картошка
Ждут у хаты с самого утра.

Снежок в апреле не преграда,
А начало всех забот
И урожайная награда
За все старания и пот.

Надзея Парчук. Брэст

Чорны боль

Яшчэ б не адна наша вёска жыла,
Не знала б ні згубы, ні страты,
Калі б чорным болем бяда не прыйшла,
Рассеяўшы цэзій пракляты.

Рассыпала стронцый па роднай зямлі,
Атрутай лягла на абшары –
І ўсе дасягненні, што мы здабылі,
Згарэлі ў нябачным пажары.

Але Беларусь не зламаць у бядзе,
Таму зноў і зноў паўтараю:
Мацней за народ наш не мае людзей
І міласэрней не мае.

Геннадий Песчанский. Берёза

Признание

Сколько ссадин всех и пятен
На лице израненной земли…
Хочется мне кинуться в объятья
И прижаться к ранам всем твоим…

И взглянуть на синеву всю неба,
Под которым я родился, рос.
С молоком впитал тот запах хлеба –
Пахнет им и седина волос.

Всей своей душою в покаянье
Я прильну к дарам родной природы,
Выражая чувственно признанье,
Наполняя счастьем жизни годы!..

Вядучы рубрыкі Цімур Буйко