«I зімы нібыта не бывала…»

Сябры, ізноў у нашай рубрыцы вершы новага аўтара – Аляксандра Калдачова. Думаю, вам прыйдзецца даспадобы яго тонкае ўспрыняцце свету і душэўная чуласць, якія знаходзяць адбітак у паэтычных радках. Пачнем жа мы сёння з верша Алега Лойкі:

Першая адталая зямля,

I зімы нібыта не бывала.

Зелянее траўка спакваля,

Пахнучы самой зямлёй адталай.

I сябе лаўлю я зноў на тым,

Што зямля і я – адно і тое,

Гэтая – з пясочкам залатым,

Што сама, як сонца залатое.

Сіні нерасплёсканы зеніт.

He зглядзецца – маладое поле…

Калі я душой з зямлёю зліт,

Ці ж збаюся зліцца з ёю колісь?..

Як яна, я стану адтаваць,

Стану дыхаць песняй жаўруковай,

У траве і кветках ажываць

Кожны год нанова і нанова…

Александр КОЛДАЧЕВ

(Минск)

Родился 20 марта 1956 года в Лепеле. После окончания университета почти тридцать лет проходил службу в Вооруженных Силах Советского Союза, затем – Республики Беларусь. Полковник запаса. Сейчас работаю в институте повышения квалификации БНТУ, заведующий учебной лабораторией.

По образованию – физик, в душе – лирик.

Старая фотография

На столе моем старое фото,

Пожелтевшие чуть края.

Только грудь мне сжимает что-то:

То ли боль, то ли грусть моя.

Смотришь ты на меня с вопросом:

– Ну и где же ты раньше был?

Где ходил по лугам и росам,

Где и как без меня ты жил?

Почему не пришел за мною,

Когда я тебя так ждала?

Я ж хотела делить с тобою

Счастье, горе, успех, дела.

Я смотрю на тебя, родная,

Кто-то обручем сердце сжал,

Но судьба, видно, наша такая,

Что тебя я тогда не знал.

Но теперь я хочу собою

Заслонить тебя, защитить

От обид, от беды с молвою…

Я хочу всегда рядом быть.

Я хочу тебя с первым светом,

Еще сонную, целовать,

День делить с тобой в зиму, лето

И, обняв тебя, засыпать.

Для того чтоб мы счастливы были,

Чтобы больше тебе не страдать,

Я все то, что мы недолюбили,

Собираюсь тебе отдать!

Валянцін ЕМЯЛЬЯНАЎ

(Воранава)

Магчыма, мае сённяшнія вершы могуць вас насцярожыць, бо, падаецца мне, так не пісаў яшчэ ніхто – выкарыстоўваючы дзве мовы ў адным творы. Я гэта прадбачыў і накіраваў для кансультацыі гэтыя вершы старшыні Гродзенскага аддзялення Саюза пісьменнікаў Беларусі Людміле Антонаўне Кебіч. Неўзабаве я атрымаў даволі станоўчы водгук. Па тэлефоне яна сказала, што вершы яе зацікавілі і безумоўна прызначаны да друку. Больш за тое, яна прапанавала мне выслаць нізку вершаў ук-
лючна з гэтымі для размяшчэння на сайце арганізацыі, што я з задавальненнем зрабіў. Цяпер дасылаю іх са спадзяваннем на публікацыю ў вашай (і нашай) газеце.

Бацькоўскі наказ

…А яны ўсё ляцяць і ляцяць да мяне

Дзень у дзень, без усякага спыну,

дакладна.

Птицы-годы летят наяву и во сне,

Хоть считать мне теперь

их не так уж отрадно.

Всё, что было когда-то: и кровь

с молоком,

И цветущая юность – ничто не вернётся.

Як у снежань не вернецца

 май з жаўруком,

Як пад вечар на ўсход

не пакоціцца сонца.

Толькі гэта, паверце, не страшна зусім:

Мы прыйшлі ў новы час

са сваім пакаленнем.

Пусть немножко завидуем мы молодым,

Но зато у нас больше удач и везенья.

Мы прошли по дорогам утрат и побед,

Будет детям и внукам полегче,

возможно.

Перашкоды любыя адолець як след

Толькі ў цесным яднанні заўсёды

 нам можна.

Дзве дзяржаўныя мовы

ў нас разам жывуць:

Беларуская з рускаю – сёстры спрадвеку.

Мы с Россией прошли

 исторический путь,

И, чем русский, для нас ближе

нет человека.

Всё бывает у нас как в обычной семье,

Только братская дружба крепчает

с годами.

Пражывём, веру, годна мы лёсы свае,

І не будзе нам сорамна перад сынамі.

Іншыя вершы Аляксандра Калдачова, Валянціна Емяльянава чытайце ў друкаванай версіі газеты “Вместе!”.

Вядучая рубрыкі Ніна КАЗЛЕНЯ