Радасць і сум імгненняў

Сябры, гэтым разам наш «Паэтычны куфэрак» стаў зусім маленькім куфэрачкам, проста-такі на жменьку вершаваных радкоў. Сёння вашай увазе мы прапануем вершы Людмілы ЛЯВОНЦЬЕВАЙ, паэткі, якая мае здольнасць прыкмячаць важныя жыццёвыя дробязі – а з іх, уласна, і складаецца жыццё. А яшчэ нашая аўтарка мае добрае пачуццё гумару – чытайце і пераконвайцеся ў гэтым самі.

Вядучая рубрыкі Ніна КАЗЛЕНЯ

Родной уголок

После шумной красивой столицы,

После долгих и трудных дорог

Как же хочется мне возвратиться

В отчий дом, в мой родной уголок.

Снится сад мне, весь в зелень одетый,

И жасминовый куст под окном.

Ничего драгоценнее нет мне,

Чем уютный родительский дом.

Вот сирень у окна белоснежная,

Вот березка – красавица дня,

Она листьями теплыми, нежными

Обнимает, ласкает меня.

Вижу комнату светлую, чистую,

Фотоснимки на белой стене

И гортензии ясные, пышные

На резном нашем старом окне.

Впечатления детства наплыли:

Милой мамы вязанье, шитье

И картины, что вышиты были

Золотыми руками ее.

Вот цыплята в траве, а за сторожа –

Спящий в будке коричневый пес.

И дрова ровной горкою сложены,

Что отец на телеге привез.

На веранде сидеть мы любили,

Если дождь был и гром вдалеке.

Как безмерно мы счастливы были

В милом сердцу родном уголке!

За рекой полыхают зарницы,

Золотятся церквей купола.

Мне родной уголок будет сниться,

Как бы я далеко ни была.

Моя звезда

Познать далекие миры,

Пожалуй, не дано нам,

Но получаем мы дары

По космоса законам.

И россыпь звезд, и солнца свет,

И лунное сиянье,

Чудесный розовый рассвет –

Подарки мирозданья.

Уйдем однажды в никуда,

Пока же здесь мы дышим,

У каждого – своя звезда,

Ниспосланная свыше.

И мне нужна моя звезда,

Как чистый майский воздух,

Как свет – поселкам, городам,

Как небу – солнце, звезды.

Озарены моей звездой

Порывы и стремленья,

Мой путь, мятежный и земной,

Стихи и вдохновенье.

Благословенна будь всегда

Средь звезд Земля-планета,

Сияй и ты, моя звезда,

Неугасимым светом!

Мурманчанка Ніна

Бытавая замалёўка-жарт

Мурманчанка Ніначка на Поўначы жыла,

Там не хапала кветак, сонца і цяпла.

Але прыйшоў аднойчы да дзеўчыны матрос,

Ён ружы і цукерачкі Ніначцы прынёс.

І так ужо спадабаўся дзяўчыне той матрос,

Што з ім яна рашыла звязаць уласны лёс.

Валодзя ж сваю мілую павёз да Беларусі:

«Калі ты будзеш згодная, то я і ажанюся.

І будзе табе, любая, там райскае жыццё –

І ежа дужа смачная, і смачнае піццё».

І Ніна пагадзілася ды свой рашыла лёс,

Валодзя з Крайняй Поўначы ў Мінск яе павёз.

Там не затрымаўся ён, пацягнуў далей,

Дзе паветра чыстае і дзе вада смачней.

Сустрэла Ніну вёска квеценню садоў,

Зялёнымі абшарамі і звонам галасоў.

Радасная Ніначка крыкнула: «Ай, ай!

Любы, як тут хороша, тут сапраўдны рай!».

Пеўнік кукарэкае, сабака рыжы спіць.

Хлопец усміхаецца, на жоначку глядзіць.

А потым пачалося інакшае жыццё,

Ніне ўжо не ў радасць ежа і піццё.

Трэба грэбці лісце ды выносіць гной,

Пустазелле вырваць, бо стаіць сцяной.

Трэба мыць бялізну, птушку даглядаць,

Потым смажыць бульбу, у хаце прыбіраць.

Так змаглася Ніначка, так прыйшла ў адчай,

Бедная, заплакала: «Мілы, дзе ж твой рай?»

А ў адказ Валодзя ёй раіць, пьючы чай:

«Ніначка, харошая, трошкі пачакай.

Калі прыйдзе восень, здымем ураджай,

Будзем жыць у горадзе і надыйдзе рай».

Уздыхнула Ніначка, лета ўсё чакала,

Так вось непрыкметна беларускай стала.

Беларуска Ніначка, мы табе жадаем

Шчасця, сонца, радасці ў беларускім краі!